วันจันทร์ที่ 6 มีนาคม พ.ศ. 2566
จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ ( มนต์ดำ)
6
วันหนึ่งเมื่อพบกับสุชี๋ นายกสภาโดยบังเอิญ ผมยกมือไหว้ท่านก่อนเพราะไม่รู้ว่าผมเป็นน้องท่านหรือท่านเป็นน้องผม แต่ที่แน่ๆก็คือเราน่าจะแก่พอกัน แต่ขอพูดเข้าข้างตัวเองว่า ผมน่าจะมีภาษีกว่าเล็กน้อย ผมถามท่านว่า “สบายดีหรือ?”
ท่านตอบว่า “จะสบายได้อย่างไร ก็ท่านด่าผมทุกวัน ผมก็เหนื่อย ขอลาออก อีลากไส้ มันก็ไม่ยอมให้ออก”
ผมย้อมถามเพื่อให้แน่ใจว่า “อีลากไส้ไหน” ก็คนเดียวกับที่ท่านด่าทุกวันนั่นแหละ ผมก็นอนด่ามันทุกคืนเหมือนกัน เพราะมันไม่ยอมให้ผมลาออกซักที อีเปรตเอย! หลวมตัวไปเยอะแล้ว ดีไม่ดีจุดจบจะอยู่ที่คุกซะละมั้ง”
ผมเดินเข้าไปใกล้ กระซิบว่า “ก็ออกคำสั่งปลดมันเสียเลยซิ! เท่านั้นก็หมดเรื่อง มันทำอะไรท่านไม่ได้หรอก”
“จะออกคำสั่งได้อย่างไรล่ะ ก็มันคุมไว้หมด”
“อย่าทำเป็นโง่ไปหน่อยเลย ก็ออกเป็นคำสั่งพิเศษไงล่ะ เขียนท้ายคำสั่งว่าให้มีผลโดยทันที เท่านั้นก็จบบริบูรณ์ ส่วนจะอย่างไง ค่อยว่ากันทีหลัง”
“จริงอย่างท่านว่า แต่ผมไม่กล้า เห็นหน้านางก็กลัวไปหมด สงสัยโดนมนต์ดำอย่างที่ ผศ.ดร. La Ph ว่า “แม้นางแต้มเดี้ยงอย่างหนักขนาดนี้ ก็ยังมีลูกสมุนทั้งพวกหัวหงอกแก่หงำเหงือกและพวกหัวดำๆด่างๆกลัวอย่างลนลาน แสดงว่าคนเหล่านี้ถูกมนต์ดำเล่นงานซะแล้ว…ควรไปทำบุญและรดน้ำมนต์ไล่สิ่งชั่วร้ายออกจากตัวเสียที”
“ผมว่าอีลากไส้” สุชี๋หยุดคิดนิดหนึ่งและพูดต่อ “มันต้องเอาหมอยข้าวโพดหรือไม่ก็อะไรสักอย่างที่มีลักษณะเดียวกันนี้แหละ ไปฝังไว้บนวงกบประตูแน่เลย เพราะทุกครั้งที่ผ่านเข้าห้องประชุม ไม่ว่านางแต้มจะพูดอะไร ทุกคน ทั้งหัวหงอก หัวดำ หรือหัวล้าน เห็นดีเห็นงามไปด้วยกันหมด ท่านก็รู้เรื่องเวทมนต์นี่ ช่วยแก้ให้หน่อยซิ จะได้จบเรื่องเสียที”
“555 ตอนนี้ท่านไปลดน้ำมนต์ก่อนไป! จะได้กล้าหาญ”
…..